"Dit project was, vanwege de hoge complexiteit in zowel de data als het proces, op meerdere manieren uitdagend. Ten eerste is er de wens naar simplificatie van het betaalmodel op basis van grote hoeveelheden complexe data. Het bleek bij nader inzien toch dat hoe simpeler het model wordt (minder variabelen, minder verschillende ‘producten’), hoe meer belangrijke relaties verloren gaan waardoor het risico op opportunisme toeneemt. Wij horen weleens dat ‘in de zorg alles anders is’, als reden om ergens niet te zakelijk of kritisch naar te kijken. Maar in dit geval is het ook echt waar: een wijkverpleegkundige kijkt niet naar vijf variabelen, maar misschien wel naar duizend (heeft iemand bijvoorbeeld trillende handen, kan iemand zelf koffie zetten, komt iemand wat verward of onzeker over, hoe is de mantelzorg ingericht?). Je zou zeggen dat met een beperkt aantal van dit soort persoonskenmerken wel een redelijke voorspelling te doen is van hoeveel zorg er nodig is. Maar in werkelijkheid zijn er toch veel nuances die verpleegkundigen meenemen in de diagnose hoeveel en welk type zorg er nodig is. De tweede uitdagende complexiteit zat in het speelveld van stakeholders. Gaandeweg hebben wij een klankbord met de belangrijkste stakeholders meegenomen in de uitkomsten. Er is een gedeeld belang van stakeholders (het leveren van betere zorg tegen redelijke kosten), maar elke stakeholder vertegenwoordigt een andere achterban, waardoor er een delicate politieke situatie ontstaat. Onze taak was niet alleen met een nieuw model komen, maar ook voor zoveel mogelijk draagvlak zorgen. Gezien de diversiteit en uiteenlopende individuele uitgangspunten van de klankbordgroep, heeft dit geleid tot veel boeiende gesprekken. Al met al bleek het dus een erg leerzame ervaring.”